Zinfandel to odmiana istotna niemal wyłącznie dla Kalifornii. Popularna wśród producentów w czasach prohibicji z powodu grubej skórki, dzięki której mogli oni sprzedawać i transportować drogą morską winogrona bez większej szkody dla owoców. Dzisiaj również jest to niezwykle istotny szczep dla winiarskiego przemysłu Kalifornii a wielu znanych producentów wina zbudowało swoją potęgę właśnie na popularnym Zinie. Kalifornijczycy chcieliby, aby zinfandel był traktowany jako „ich” rodzima odmiana. I choć w pewnym stopniu oczekiwanie jest to uzasadnione (o czym dalej) to jednak nie w Kalifornii należy szukać korzeni tej winorośli. Bowiem jak wykazały badania DNA przeprowadzone w latach dziewięćdziesiątych XX w., zinfandel jest genetycznym bliźniakiem z włoską odmianą primitivo z Apulii. Kalifornijscy winiarze nie byli w każdym razie tym faktem  zachwyceni i kiedy Włosi zaczęli eksportować tanie wina pod nazwą zinfandel, podnieśli zdecydowany sprzeciw takim praktykom uzasadniając, że konsumenci zwykli utożsamiać nazwę zinfandel przede wszystkim z charakterem i aromatem kalifornijskich win. Z tego powodu  włoskie wina noszące nazwę zinfandel, wprowadzają konsumentów w błąd a z drugiej strony  są krzywdzące dla kalifornijskich producentów zinfandela, którzy ciężko pracowali na reputację swoich win. Kolejne badania (2002 r) doprowadziły poszukiwaczy na chorwacki trop szczepu crljenak, z którego jak się okazało wywodzą się  zinfandel i primitivo. Najprawdopodobniej droga zinfandela więc była taka, że szczep z chorwackiej Dalmacji trafił do USA, a później do Włoch. Jak widać historia tego szczepu jest nieco zagmatwana i niewykluczone, że w przyszłości nie raz jeszcze nas zaskoczy. Teraz staje się jasne dlaczego zinfandel często bywa nazywany tajemniczą winoroślą – a to właśnie z powodu splątanych europejskich korzeni.  Zinfandel przybył za ocean w 1820 roku, kiedy nowojorski szkółkarz Georgie Gibbs przywiózł sadzonki z wiedeńskiej szkółki winorośli. W Kalifornii natomiast szczep pojawił się ok. 1850r przywieziony z Massachusetts przez szkółkarza  Fredericka Macondary i to właśnie tu szczep znalazł idealne dla siebie miejsce na ziemi.  Pierwsze nasadzenia zinfandela w Kalifornii miały miejsce w Sierra Foothills i to własnie tu znajdują się najstarsze winnice a następnie stąd szczep wyemigrował do Napa Valley i Sonomy. Kalifornijski zinfandel zawdzięcza wiele Gorączce Złota, kiedy to w 1849 roku, wielu poszukiwaczy zmieniło swój cel na bardziej przewidywalne przedsięwzięcie – uprawę winorośli i produkcję wina, które dobrze się sprzedawało wśród licznie napływającej ludności. Zaczęli sadzić właśnie zinfandela z kilku powodów. Po pierwsze, z powodu Gorączki Złota brakowało wówczas drewna i drutu (wykorzystywanego przez poszukiwaczy), a właśnie krzaki zinfandela mogły być sadzone bez specjalnych umocnień i cięte „na głowę” na różnej wysokości co uzależnione było od wzrostu winiarza, który ciął krzaki na wysokości swojego biodra. Jest to technika, która przetrwała do dziś, tak, że jeśli odwiedzając Kalifornię zobaczycie stare winnice z krzakami bez drutów, będzie to znaczyło, że widzicie uprawę zinfandela. Po drugie, zinfandel był bardzo wydajną odmianą a spożycie wina było na naprawdę bardzo wysokie…  Bez wątpienia określenie zinfandel wywodzi się z Ameryki. Po raz pierwszy taka nazwa szczepu została użyta w Ameryce w 1832r, kiedy to w Bostonie (stan Massachusetts) zaczęto sprzedawać wina stołowe pod nazwą „zinfendal”. I jak mówią Amerykanie od tej chwili można mówić o pojawieniu się niezależności zinfandela jako amerykańskiej odmiany o charakterystycznych dla siebie cechach. Różnice występujące pomiędzy zinfandelem a jego europejskimi odpowiednikami powodują, iż takie podejście wydaje się być w pewnym stopniu uzasadnione. Charakterystyczne dla tej odmiany jest to, że jej owoce dojrzewają nierównomiernie; podczas gdy część z nich jest jeszcze niedojrzała, na kiści znajdują się już przejrzałe grona. Z jednej strony jest to utrudnienie dla winiarza aby dobrać odpowiedni moment zbioru, z drugiej, szansa na doskonałą równowagę wina – o dobrej kwasowości i wysokiej ekstraktywności. Zinfandel to wszechstronna odmiana, z której produkuje się wina czerwone, różowe oraz wzmacniane typu porto. Znany różowy „white zinfandel” to wynalazek Boba Trinchero z firmy Sutter Home, który do jego produkcji użył szybko wyciśnięty sok, bez poddawania go maceracji. Uzyskano w ten sposób wino bardzo lekkie, orzeźwiające, w piknikowym stylu, które jak się okazało idealnie wpisało się w gusta amerykańskich konsumentów. Sukces był tak olbrzymi, że zapomniano niemal o czerwonych winach, a wielu żyło w przeświadczeniu że „white zinfandel” to odmiana winorośli.  Wina jakie daje zin, są winami umiarkowanie tanicznymi, owocowymi, przypominającymi dżem z aromatem leśnych owoców: malin, jeżyn, borówek, śliwek jak również wiśni. Do tego dorzucają nieco przypraw i ziołowych i nut dzikiej róży, lukrecji, goździków, cynamonu, pieprzu. Zasadniczo wina te są najlepsze gdy są młode (3 – 5 lat od roku zbiorów), po dłuższym czasie mogą stracić swoje charakterystyczne owocowe aromaty, strukturę i równowagę.  Amerykanie są niezmiernie przywiązani do zinfandela, uważając go za część swojego dziedzictwa narodowego.